Λιαστός Οίνος Σιάτιστας Διαμαντή.
Το περίφημο λιαστό (ηλιαστό) κρασί της Σιάτιστας.
Πρόκειται για ιδιαίτερη ποικιλία κρασιού, η ονομασία τους προέρχεται από τη λέξη «ήλιος» και φανερώνει την πρακτική που ακολουθείτε για την προετοιμασία των σταφυλιών πριν πατηθούν για να γίνουν μούστος. Απλώνονται λοιπόν τα σταφύλια στον ήλιο στις «λιάστρες» για οκτώ περίπου μέρες, ώστε να γίνει η μερική αφυδάτωσή τους μετά τον τρύγο, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα σταφύλια να είναι πάρα πολύ πλούσια σε σάκχαρα, δίνοντας κρασιά που στο τέλος της αλκοολικής ζύμωσης περιέχουν πολλά αζύμωτα σάκχαρα και επομένως είναι ιδιαίτερα γλυκά. Τα λιαστά κρασιά διατηρούν όμως τόσο τα συμπυκνωμένα αρώματα του σταφυλιού, αποκτώντας μεγάλη αρωματική πολυπλοκότητα και εξέλιξη με την παλαίωση, όσο και υψηλή οξύτητα, αφού με το λιάσιμο, εκτός από τα σάκχαρα και τα αρώματα, συμπυκνώνονται και τα φυσικά οξέα του σταφυλιού.
Η τεχνική αυτή παραγωγής κρασιού ήταν γνωστή από την αρχαιότητα, όπου αναφορές του Ομήρου ότι ο Οδυσσέας θαύμαζε στο νησί των Φαιάκων τον αμπελώνα του βασιλιά, εκεί υπήρχε ειδικός χώρος για το λιάσιμο των σταφυλιών πριν το πάτημα τους για να γίνουν κρασί. Ο Ησίοδος δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για την τεχνική του λιασίματος στη Βοιωτία.
Πολλοί περιηγητές, από πολύ παλιά, αναφέρονται ειδικά στο «λιαστό» κρασί της Σιάτιστας. Η ποικιλία «μαύρου Μοσχάτου» σε συνδυασμό με την γη του Βοΐου δίνουν αυτή την μοναδική γεύση στο κρασί, περικλείοντας όλα τα αρώματα της περιοχής τα οποία σε ταξιδεύουν με τη «γλύκα» τους. Αποτελεί το σημείο αναφοράς την εποχή του τρύγου για τους Σιατιστινούς, όπου επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο τομέα παραγωγής προσπαθούν, μέσα σ’ αυτόν τον γενικό οικονομικό μαρασμό που υπάρχει, να κρατήσουν την ποιότητα και τη φήμη του πολύ ψηλά εκεί που του αρμόζει.
Η κορωνίδα και το καμάρι του αμπελώνα και του οινοποιείου Διαμαντη. Η Ελλάδα γνωρίζει το ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ φυσικώς γλυκύ οίνο που η ιστορία του πηγάζει 3 αιώνες πριν όταν έμποροι της Σιάτιστας μετέφεραν τον οίνο αυτό στην τότε πολιτισμένη Ευρώπη πουλώντας το 10 φορές ακριβότερα από το εξίσου φημισμένο κόκκινο ξηρό της πόλης.
Η οικογένεια Διαμαντή επενδύει την ψυχή της και το σώμα της σ΄ ένα αμπελώνα στα 910 μέτρα με κλίσεις εδάφους που κόβουν την ανάσα. ένα χαρμάνι ποικιλιών από ΜΟΣΧΟΜΑΥΡΟ, ΝΙΓΡΗΚΙΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΞΙΝΟΜΑΥΡΟ συνθέτουν την αρχή της ραψωδίας που ακολουθεί. Αυστηρή διαλογή σταφυλιών στον αμπελώνα που η απόδοσή του δεν ξεπερνά τα 400 κιλά ανά στρέμμα. Στη συνέχεια απλώνονται σε ειδικές ξύλινες κατασκευές (ηλιάστρες) και περιμένουν τουλάχιστον 3 μήνες σε σκεπασμένα ευάερα μέρη για τον εκραγισμό τους. Η υψηλή πυκνότητα των ουσιών του σταφυλιού και ο ελάχιστος χυμός τους ζυμώνει σε δρύινα βαρέλια και ωριμάζει για τουλάχιστον 4 έτη σε σκοτεινά κατώγια του οινοποιείου.
Οι διακρίσεις του άρχισαν με την πρώτη εμφιάλωσή του (Διεθνής Διαγωνισμός Οίνου Θεσ/νίκης 2010).
Απολαύστε το σε κάθε ήρεμη στιγμή της ημέρας και θα σας ξυπνήσει ένα συνδυασμό αισθήσεων που δύσκολα περιγράφονται.
Πίνεται δροσερό στους 10οC αλλά και σε θερμοκρασία δωματίου 18οC.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ο «ΛΙΑΣΤΟΣ» Οίνος αντιπροσωπεύει τη ΣΙΑΤΙΣΤΑ!
Η τεχνική αυτή παραγωγής κρασιού ήταν γνωστή από την αρχαιότητα, όπου αναφορές του Ομήρου ότι ο Οδυσσέας θαύμαζε στο νησί των Φαιάκων τον αμπελώνα του βασιλιά, εκεί υπήρχε ειδικός χώρος για το λιάσιμο των σταφυλιών πριν το πάτημα τους για να γίνουν κρασί.
Τα λιαστά κρασιά (ή ηλιαστά, από τη λέξη «ήλιος») είναι γλυκά κρασιά, που παράγονται παραδοσιακά στην Ελλάδα, από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και σήμερα. Το όνομά τους φανερώνει την πρακτική του λιασίματος, του «στεγνώματος» δηλαδή των σταφυλιών, με αποτέλεσμα τη μερική αφυδάτωσή τους, αφού τρυγηθούν: «ηλιαστά» ή «λιαστά». Το μέρος που απλώνονται τα σταφύλια για να στεγνώσουν αποκαλείται λιάστρα (το «ηλιαστήριον» ή «θειλόπεδον» των αρχαίων).
Τα λιαστά σταφύλια είναι πάρα πολύ πλούσια σε σάκχαρα, δίνοντας κρασιά, που στο τέλος της αλκοολικής ζύμωσης περιέχουν πολλά αζύμωτα σάκχαρα και επομένως είναι ιδιαίτερα γλυκά. Τα λιαστά κρασιά διατηρούν όμως τόσο τα συμπυκνωμένα αρώματα του σταφυλιού, αποκτώντας μεγάλη αρωματική πολυπλοκότητα και εξέλιξη με την παλαίωση, όσο και υψηλή οξύτητα, αφού με το λιάσιμο, εκτός από τα σάκχαρα και τα αρώματα, συμπυκνώνονται και τα φυσικά οξέα του σταφυλιού (πηγή: New Wines of Greece).
Τι γίνεται όμως με τα λιαστά της ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ;
Σύμφωνα με το Μιλτιάδη Στρακαλή τα αμπέλια της Σιάτιστας το 1912 κάλυπταν 28.000 στρέμματα και η παραγωγή σε σταφύλια ήταν 9.000 τόνοι.
Ο γεωγράφος L.Schultze, ο οποίος επισκέφτηκε τη Σιάτιστα περίπου μια δεκαετία μετά την απελευθέρωση, γράφει πως τη φήμη της Σιάτιστας σε λαγούς και αρνιά την ξεπερνούν μόνο τα κρασιά της.
Σύμφωνα με την Εφημερίδα ΗΧΩ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, φύλλο 1/10/1914:
Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την απελευθέρωση για τους αμπελουργούς της Σιάτιστας ήταν πιο δύσκολες, καθότι άρχισε η καλλιέργεια αμπελιών και η παραγωγή κρασιών και σε άλλες περιοχές, και τα προϊόντα του αμπελιού προωθούνταν όλο και πιο δύσκολα. Η ζήτηση σε πετιμέζια τα οποία καταναλώνονταν κυρίως από Τούρκους μειώθηκε . Το ξίδι δεν είχε πλέον ζήτηση, καθώς η βιομηχανία ξιδιού παράγει φθηνό ξίδι και στην ήδη υπάρχουσα φορολογία της δεκάτης επί των σταφυλιών προστέθηκε ο κτηματικός και ο εμφυτευτικός φόρος, ενώ η φορολογία της ρακής έγινε ιδιαίτερα υψηλή.
Μπορεί ο συγκεκριμένος οίνος να καταφέρει σήμερα να επιτύχει στις παγκόσμιες αγορές μια premium τιμή,
όπως λέγεται ότι γινόταν 3 αιώνες πριν στην τότε «πολιτισμένη» Ευρώπη
απ τους εμπόρους της Σιάτιστας ;
Ο Δημήτρης Διαμαντής, 2ης γενιάς αμπελουργός/οινοποιός, γέννημα/θρέμμα της Σιάτιστας το πιστεύει. Τόσο στο δικό μας οινοποιείο, όσο και τα άλλα δύο αξιόλογα οινοποιεία της περιοχής (Δύο Φίλοι, Nakos Winery ) βρίσκονται στο σωστό δρόμο, δηλαδή να παράξουν αλλά και να πωλήσουν σε premium τιμές τον συγκεκριμένο οίνο.
Δοκιμάστε τον “LIASTOS” Διαμαντή και ανακαλύψτε έναν συνδυασμό γλυκύτητας και οξύτητας σε ισορροπία (όχι έντονη γλύκα και υψηλή ¨ξεδιψαστική¨ οξύτητα στον ουρανίσκο με μια καταπληκτική αίσθηση επίγευσης). Μάθετε ότι ο συγκριμένος οίνος προέρχεται από ένα χαρμάνι ποικιλιών από ΜΟΣΧΟΜΑΥΡΟ, ΝΙΓΡΗΚΙΩΤΙΚΟ και ΞΙΝΟΜΑΥΡΟ.
